At TextielLab* in Tilburg, she takes advantage of the in-house professional know-how, experimenting ceaselessly with the possibilities offered by the latest technology in Jacquard weaving. Weaving allows her to translate the sensory experience of a specific place into textures, colours, light, lines, material and scale. The means of an artist.
Photography and film have assumed a central position in her work over the past ten years. Luyten has worked and continues to work on a series of gum-bichromate and screen prints, previously having made tapestries based on photos and, in Levenswerk (‘Life’s work’), impressive video portraits of artists in the latter phase of their artistic careers. She is currently working on a parallel series about art intermediaries.

On the latest series of tapestries:
There is a long historical tradition of tapestries depicting landscapes in which mythological stories unfold or in which the landscape forms the background of pastoral scenes. In her new series of wall hangings, such stories and scenes don’t enter the picture. Instead, it is the place itself that becomes the protagonist: a forest, a park, a rocky landscape, each with a history of its own, whether big or small. And as with every protagonist, the place-as-protagonist has a text to convey. Luyten incorporates carefully chosen lines of poetry in the wall hangings to make a connection between the location and its history. She embroidered Goethe’s ‘Nur wer die Sehnsucht kennt’ (‘Only he who knows what yearning is’) on a wall hanging for Park Anna Amalia in Tiefurt, Weimar, for instance, and ‘Ek sal sit en wag tot die storie insweef in my oor’ (‘I’ll sit and wait until the story drifts into my ear’) by Antjie Krog in Rheenendal, South Africa.

The term genius loci was originally understood to refer to the spirits who inhabited a place in myth, but over time took on a more metaphorical meaning: the prevailing character or atmosphere of a place. Everyone knows how it feels to be moved by a place without being able to explain exactly why. Sometimes it’s also the history of a place that remains palpably present. By embroidering carefully chosen lines of poetry by hand on wall hangings, Luyten ascribes the places depicted a new genius loci.

*The TextielLab at the TextielMuseum in Tilburg (The Netherlands) is a unique knowledge centre, combining a specialised workshop for the manufacture of unique fabrics and an open studio where innovation is central.

Margriet Luyten maakt wandkleden van landschappen, waarbij gebruik gemaakt wordt van fotografie en digitale weeftechnieken, die zij weer combineert met handgeborduurde teksten.
In het TextielLab* in Tilburg gebruikt ze de daar aanwezige vakkenis en experimenteert zij uitputtend met de mogelijkheden die nieuwe jacquardtechnieken haar bieden. De weeftechniek biedt haar de mogelijkheid om de zintuiglijke ervaring van die speciale plek om te zetten naar textuur, kleur, lichtval, lijn, materie, schaal. De middelen van een kunstenaar.

Fotografie en film hebben in de afgelopen tien jaar een centrale plaats ingenomen in haar werk. Zij werkte en werkt aan series gomdrukken en fotografische zeefdrukken, maakte al eerder tapijten gebaseerd op foto’s, realiseerde indrukwekkende videoportretten van kunstenaars in de laatste fase van hun kunstenaarschap in ‘Levenswerk‘ en op dit moment is een parallelle serie over kunstbemiddelaars in de maak.

Over de nieuwste reeks tapijten:Er bestaat een lange historische traditie van wandtapijten met landschappen, waarin mythologische verhalen gesitueerd worden of waarin het landschap de achtergrond vormt voor pastorale scènes. In haar nieuwe serie wandkleden is geen sprake van een verhaal of een scène. Het is de plek zelf die als het ware de protagonist is: een bos, een park, een rotslandschap, ieder verbonden aan een geschiedenis – de grote of de kleine. En zoals voor iedere protagonist geldt: hij krijgt tekst toebedeeld. Luyten brengt zorgvuldig gekozen dichtregels aan op de wandkleden, om zo een verbinding te maken tussen plek en geschiedenis. ‘Nur wer die Sehnsucht kennt’ van Goethe borduurde zij op een wandkleed van Park Anna Amalia te Tiefurt, Weimar of ‘Ek sal sit en wag tot die storie insweef in my oor’ van Antjie Krog op Rheenendal, Zuid-Afrika.

Onder het begrip genius loci werd aanvankelijk verstaan de geesten die in mythes een plek bewonen, maar gaandeweg kreeg het meer een overdrachtelijke betekenis in de zin van de unieke eigenheid van een plek. Ieder kent de ervaring soms innerlijk geraakt te worden door een plek, zonder dat dat precies te verklaren is. Soms ook is het de geschiedenis van een plek die voelbaar aanwezig blijft.
Door zorgvuldig gekozen dichtregels aan de wandkleden toe te voegen kent zij de afgebeelde plekken een nieuwe genius loci toe. Door deze handmatig erop te borduren, wordt dat toekennen niet alleen een conceptuele ingreep, maar ook een intieme en fysieke handeling. Ooit was zij op die plekken, nog voor zij ‘beeld’ werden.

* Het TextielLab van het TextielMuseum is een uniek kenniscentrum dat het midden houdt tussen een gespecialiseerde werkplaats voor het vervaardigen van unieke stoffen en een open atelier waarin innovatie centraal staat.

Margriet Kemper, 2015